کشورداری را فرآیند پویای حکمرانی، اداره امور عمومی و امور جاریه کشور تعریف کردهاند که در پرتو خطمشیهای عمومی، راهبردهای بخش دولتی و رویههای حاکم بر عملیات روزمره ساحتهای مختلف جامعه و تعاملی پویا با محیط بینالملل کلیت یکپارچهای را شکل میدهد. آنچه این فرآیند را «به نیکویی یا به بدی» روح میبخشد، حاکمان، سیاستمداران، مدیران و کارکنان بهعنوان «سرمایه انسانی» جامعه هستند. این انسانها آنگاه که نسبت به کشور خود غیرت و احساس مالکیت روانشناختی آگاهانه پیدا میکنند در تصمیمگیریهای خود، نسبت به «منابع عمومی کشور» حساس، دقیق و با حساب و کتاب میشوند و به عبارت دیگر دچار «حساسیت مقدس» در رفتار حکمرانی، مدیریتی و عملیاتی خود میشوند. فهم این پدیده، زمینهسازان و دستاوردهای آن هدف غایی این نوشته است.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
رفتار سازمانی و مدیریت منابع انسانی دریافت: 1402/7/5 | پذیرش: 1402/7/4 | انتشار: 1402/7/4